Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, hipokryci, gdyż dajecie dziesięcinę z mięty, kopru i kminu, a porzucacie ciężary Prawa: sąd, miłosierdzie i wiarę. Tamte zaś należało czynić, a tych nie opuszczać. (Mt 23,23)
Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι ἀποδεκατοῦτε τὸ ἡδύοσμον καὶ τὸ ἄνηθον καὶ τὸ κύμινον καὶ ἀφήκατε τὰ βαρύτερα τοῦ νόμου, τὴν κρίσιν καὶ τὸ ἔλεος καὶ τὴν πίστιν· ταῦτα δὲ ἔδει ποιῆσαι κἀκεῖνα μὴ ἀφιέναι.
Vae vobis, scribae et pharisaei hypocritae, quia decimatis mentam et anethum et cyminum et reliquistis, quae graviora sunt legis: iudicium et misericordiam et fidem! Haec oportuit facere et illa non omittere.
Nie ocali smaku Ewangelii szczypta ziół, jeśli nie będzie przyprawiona miłosierdziem. Samozadowolenie z wypełnienia Prawa w małych zobowiązaniach nie wystarczy na radość wieczną. Dopiero sąd, miłosierdzie i wiara nadają znaczenie małym gestom. Miłosierdzie jak olej rozlewa się w łagodności po sercu, po ranach. Zniża się do ludzkiej nędzy, a nawet staje poniżej, aby podnieść do życia, wolności, przywrócić radość.
Jezusowe „biada” jest, z jednej strony, napomnieniem, a z drugiej wyraża Jego ból na widok takiej powierzchowności, która zapuściła w sercach głębokie korzenie. Cóż może uczonych i faryzeuszów wyrwać z ogródków samozadowolenia, jeśli nie, raz po raz, powtarzane „biada”.
