Wszyscy bowiem ci ze zbywającego im rzucali na dar, ona zaś z brakującego jej, całe życie, które miała, rzuciła. (Łk 21,4)
πάντες γὰρ οὗτοι ἐκ τοῦ περισσεύοντος αὐτοῖς ἔβαλον εἰς τὰ δῶρα, αὕτη δὲ ἐκ τοῦ ὑστερήματος αὐτῆς πάντα τὸν βίον ὃν εἶχεν.
Nam omnes hi ex abundanti sibi miserunt in munera Dei: hæc autem ex eo, quod deest illi, omnem victum suum, quem habuit, misit.
Gdy śledzimy dzisiejszy czasownik, to okazuje się, że następuje ciekawa gradacja. Najpierw w spojrzeniu Ewangelisty kobieta wrzuciła “dwa pieniążki”, potem “więcej”, w końcu “wszystko”. Chodzi więc o to, że sami mamy przejść taki proces zaufania, aby powierzyć Bogu, przez proste gesty, całe nasze życie. Wrzucić do niebieskiego skarbca całą naszą ufność. Wdowa mogła zachować jeden z pieniążków, a jednak nie wahała się, nie przekładała ich z ręki do ręki. Jednym gestem rzuciła się w ręce Ojca, bo tylko Jego miała.
