Kiedy wypełnią się twoje dni i spoczniesz obok swych przodków, wtedy wzbudzę po tobie potomka twojego, który wyjdzie z twoich wnętrzności, i utwierdzę jego królestwo. (2Sm 7,12)
כִּי יִמְלְאוּ יָמֶיךָ וְשָׁכַבְתָּ אֶת־אֲבֹתֶיךָ וַהֲקִימֹתִיאֶת־זַרְעֲךָ אַחֲרֶיךָ אֲשֶׁר יֵצֵא מִמֵּעֶיךָ וַהֲכִינֹתִי אֶת־מַמְלַכְתּוֹ׃
Cumque completi fuerint dies tui, et dormieris cum patribus tuis, suscitabo semen tuum post te, quod egredietur de visceribus tuis; et firmabo regnum eius.
Utrwalić (כּון kûn), czasownik ten w języku hebrajskim ma wiele znaczeń: „być umocnionym, opierać się, stać mocno, być niezachwianym, trwać, być spokojnym, jędrnym, ostać się”. Jako imiesłów znaczy „prawda, to, co jest godnym zaufania”. Często podmiotem czasownika כּון (kûn) jest YHWH, co oznacza, że wskazuje on na bardzo skuteczne działanie.
W dzisiejszym pierwszym czytaniu (2 Sm 7) prorok Natan otrzymuje przesłanie dla króla Dawida, który zapragnął wybudować dom dla YHWH, czyli świątynię w Jerozolimie. W przesłaniu Bóg zadaje interesujące pytanie Dawidowi, a odpowiedź jest nie tylko zaskakująca, ale naprawdę boska: „Czy ty Mi zbudujesz dom na mieszkanie?”. W odpowiedzi Bóg opowiada o tym, co uczynił w życiu Dawida i stwierdza, że to On zbuduje dom Dawidowi. Warto zaznaczyć, że w tym hebrajskim kontekście „dom” może oznaczać także „dynastię”: „Wzbudzę po tobie potomka twojego, który wyjdzie z twoich wnętrzności i utwierdzę (כּון kûn) jego królestwo”. Następnie Bóg raz jeszcze potwierdza swoją obietnicę: „Twój tron będzie utwierdzony (כּון kûn) na wieki”. Psalm responsoryjny (Ps 89) opiewa natomiast moc Bożej łaski i trwałość Jego wierności: „na wieki ugruntowana jest łaska, utrwaliłeś (כּון kûn) swą wierność w niebiosach; utrwalę na wieki twoje potomstwo i tron twój umocnię na wszystkie pokolenia”. Wniosek sam się nasuwa, że skoro Bóg, Jego łaska i Jego działanie jest trwałe, to może On utrwalić na wieki dynastię Dawida.
Dokładnie to mówi św. Paweł w Liście do Rzymian: „Temu, który ma moc »utwierdzić« was zgodnie z Ewangelią … niech będzie chwała na wieki wieków”. Podobnie w scenie zwiastowania anioł Gabriel mówi o synu, którego ma począć Maryja, że Pan Bóg da mu tron jego praojca Dawida i będzie panował nad domem Jakuba, a Jego panowaniu nie będzie końca. Często w naszym dobrym działaniu, szczerym i mocnym zaangażowaniu nosimy w sobie mniej lub bardziej świadome przekonanie o trwałości naszych dzieł. Czasami jednak zderzamy się z rzeczywistością, która obnaża słabość i niestałość naszych ludzkich działań. Wtedy możemy doświadczyć paradoksu, że to Pan daje trwałość naszemu działaniu i że to w naszej słabości objawia się Jego moc, której znakiem jest betlejemskie Niemowlę.
