Wstąpił Bóg wśród radosnych okrzyków, Pan przy dźwięku trąby. (Ps 47,6)
עָלָ֣ה אֱ֭לֹהִים בִּתְרוּעָ֑ה יְ֝הֹוָ֗ה בְּק֣וֹל שׁוֹפָֽר׃
ascendit Deus in iubilo Deus in voce bucinae.
ἀνέβη ὁ θεὸς ἐν ἀλαλαγμῷ κύριος ἐν φωνῇσάλπιγγος.
Wstępować (עלה ʽlâ), w języku hebrajskim czasownik ten ma podstawowe znaczenie wchodzić, wstępować, wznosić się, wskazuje na to, co jest w górze. Od tego rdzenia pochodzi wiele form rzeczownikowych, wśród których jest słowo Najwyższy (עֶלְיוֹן ʽeljôn). Superlatyw ten występuje w Starym Testamencie jako określenie Boga.
Dzisiejsze teksty liturgiczne Wniebowstąpienia Pańskiego, bogate są w słownictwo związane z tym polem semantycznym. Psalm responsoryjny (Ps 47) jest hymnem na cześć YHWH króla. Przy użyciu skromnych środków opisuje on uniwersalne królestwo YHWH. W liturgii hebrajskiej recytowany jest on siedem razy, zanim zabrzmi głos rogu, inaugurujący nowy rok. Psalm przenosi nas na uroczysty marsz, wzorowany na procesji towarzyszącej wprowadzeniu Arki Przymierza do Jerozolimy (2 Sam 6). Przy dźwięku rogu (w. 6), przy wznoszonych okrzykach (w. 2), przy ciągle powracającym słowach król (מֶלֶךְ melek), królować, zasiadać na tronie, pojawia się fascynująca wizja wstępującego Boga, który jest Najwyższy i króluje nad całą ziemią (w. 3), jak apokaliptyczny Baranek, który zasiada na tronie, był umarły, a oto żyje na wieki i to do Niego należy władza, moc i panowanie ponad wszelką władzą i panowaniem wielkich tego świata.
