I rozsądziwszy Jezus powiedział mu: Jest napisane Panu Bogu twojemu będziesz się kłaniał i Jemu samemu będziesz służył. (Łk 4,8)
καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· γέγραπται· κύριον τὸν θεόν σου προσκυνήσεις καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις.
et respondens Iesus dixit illi scriptum est Dominum Deum tuum adorabis et illi soli servies.
Etymologia wybranego słowa nawiązuje do postawy psa, który liże rękę swego pana. Kumulacja występowania tego słowa zdaje się być w J 4, gdzie co chwila, albo Pan Jezus, albo Samarytanka, mówią o adoracji, oddawaniu chwały, czci Bogu.
Adoracja jest pierwszym wymogiem stworzenia wobec Stwórcy. Jest aktem wiary, która cicho przeradza się w miłość. Nie zmieści się tam nadęta, pretensjonalna pycha. Nie wytrzyma rozbiegana wyobraźnia. Staniesz się ubogi, bezbronny, ogołocony. A czyż Bóg nie weźmie w obronę swoich wybranych, którzy dniem i nocą wołają do Niego? (Łk 18,7)
