Gdy się modlicie, zaś nie paplajcie jak poganie, mniemają bowiem, że w wielomówstwie ich będą wysłuchani. (Mt 6,7)
Προσευχόμενοι δὲ μὴ βατταλογήσητε ὥσπερ οἱ ἐθνικοί, δοκοῦσιν γὰρ ὅτι ἐν τῇ πολυλογίᾳ αὐτῶν εἰσακουσθήσονται.
orantes autem nolite multum loqui sicut ethnici putant enim quia in multiloquio suo exaudiantur.
Wybrane słowo występuje tylko raz w Nowym Testamencie. Składa się z dwóch członów. Pierwszy, prawdopodobnie dźwiękonaśladowczy, od imienia króla Cyreny (Battos), który albo się jąkał, albo pisał długie i nudne poematy; drugi to czasownik λέγω lego – mówić.
Pogańska modlitwa, w której to Bóg ma się zmienić, udobruchać, dostosować do moich planów, wcale nie jest tak rzadka w naszych kościołach, kaplicach, oratoriach, a w końcu i w sercach. Zagadujemy na śmierć ciszę, bo podświadomie boimy się, że milczenie nas zabije, obnaży. Marto, Marto troszczysz się niepokoisz o wiele, a potrzeba mało, albo tylko JEDNEGO (Łk 10, 41-42).
