I gdy już stała się godzina, położył się przy stole i apostołowie z Nim. I powiedział im: pragnieniem zapragnąłem tę paschę zjeść z wami, zanim będę cierpiał. (Łk 22,14-15)
Καὶ ὅτε ἐγένετο ἡ ὥρα, ἀνέπεσεν καὶ οἱ ἀπόστολοι σὺν αὐτῷ. καὶ εἶπεν πρὸς αὐτούς· ἐπιθυμίᾳ ἐπεθύμησα τοῦτο τὸ πάσχα φαγεῖν μεθʼ ὑμῶν πρὸ τοῦ με παθεῖν.
et cum facta esset hora discubuit et duodecim apostoli cum eo et ait illis desiderio desideravi hoc pascha manducare vobiscum antequam patiar.
Wybrane słowo pochodzi od złożenia ἐπί – epi (przyimek: na, w, przy, nad, naprzeciwko, do, ponad, na, po drugiej stronie) oraz θυμός – thymos (rzeczownik: zapalczywość, złość, gorączka, gniew rozpalający, zapał, pasja, żarliwość, wino zapalczywości). Ze znaczenia słowa wynika, że nie jest to zwykła zachcianka, przelotne poruszenie, lecz siła pasji, poryw gniewu, wybuch ognia, żar miłości. Tylko w tym miejscu św. Łukasz tak pisze o pragnieniu. Jest to pragnienie Pana Jezusa. Ono jest u kresu, w najwyższym stanie, nie ma większego. Podobnie jak św. Jana pisał o radości Przyjaciela Oblubieńca, który doznaje najwyższej radości (χαρᾷ χαίρει – chara chairei – radością się rozradował). Nie bez powodu Mękę Pana Naszego Jezusa Chrystusa nazywamy “Pasją”. Tylko z takim pragnieniem, z taką siłą, ogniem, mógł to dla nas uczynić. Tylko taka żarliwość dała Mu siłę, aby w ostatnim tchnieniu zawrzeć moc modlitwy, w której zawołał głosem wielkim (φωνήσας φωνῇ μεγάλῃ – fonas fone megale): Ojcze w Twoje ręce… (Łk 23,46).
