Słuchajcie! Oto wyszedł siejący siać. (Mk 4,3)
Ἀκούετε. ἰδοὺ ἐξῆλθεν ὁ σπείρων σπεῖραι.
Podobnie jak ulewa i śnieg spadają z nieba i tam nie powracają, dopóki nie nawodnią ziemi, nie użyźnią jej i nie zapewnią jej urodzaju (…), tak słowo, które wychodzi z ust Moich, nie wraca do Mnie bezowocne, zanim wpierw nie dokona tego, co chciałem, i nie spełni pomyślnie swego posłannictwa. (Iz 55,10n)
Jezus nie mówi wprost, co takiego siewca sieje. Dowiadujemy się o tym później, kiedy wyjaśnia to Swoim uczniom. Słowo jest jak ziarno, z którego później rodzi się pomnożony owoc i Słowo jest jak deszcz, który daje wzrost. Słowo Boże umacnia się Słowem Bożym. Do mnie należy słuchać i dać posłuch.
Każdego ranka Siewca staje także na brzegu mojego serca, by siać. Jego Słowo jest ziarnem, ale jest też ulewą, deszczem, rosą. Ono samo kruszy skałę i użyźnia glebę, wykorzenia ciernie trosk, przepędza złodzieja Słowa. I powraca. Cierpliwie. Wiernie. Codziennie. By coraz głębiej się zakorzeniać, rosnąć i owocować.
Niech pada Twe Słowo „jak rosa, jak deszcz rzęsisty na zieleń, jak deszcz dobroczynny na trawę” (Pwt 32,2). FIAT.
Słuchanie Słowa jest jak wchłanianie ciepła kołdry po przyjściu że zmrozonego, górskiego spaceru: dopiero gdy czuje się ciepło zdaje sobie człowiek sprawę w jakim zimnie przebywał.
Wiarą miłosną słuchajmy-wtedy owocuje. Wiarą taką, jak ta Maryi- wpatrzoną w źrenice Umiłowanego.