A trzeba było weselić się i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się. (Łk 15,32)
εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἔζησεν καὶ ἀπολωλὼς καὶ εὑρέθη.
epulari autem et gaudere oportebat quia frater tuus hic mortuus erat et revixit perierat et inventus est.
Brat twój ten — ἀδελφός σου οὗτος [adelfos sou houtos]. Użyte tu słowo brat, znaczy osoba bliska; brat w sensie rodzinnym i duchowym. Słowo można tłumaczyć – “z jednego łona”. Dzisiejszą Ewangelię nazywamy przypowieścią o miłosiernym ojcu albo o marnotrawnym synu. Spróbujmy też spojrzeć na nią jako na opowiadanie o utraconym braterstwie.
Młodszy i starszy syn przestali być braćmi. Podzielił ich majątek. Chcąc mieć, przestali być. Przestali być jak bracia. Przestali też, z tego samego powodu, być synami. Dla chęci posiadania stracili z oczu ojca. Zapomnieli, że obaj pochodzą z tego samego łona. W swoim zaślepieniu dotarli do takiego stanu, że cała przypowieść zamienia się w tłumaczenie chłopom, jak krowie na miedzy, że bez braterstwa daleko w życiu się nie zajdzie.
