Czuwajcie zatem w każdym czasie i módlcie się, abyście zostali uznani za godnych, aby uniknąć tego wszystkiego, co ma się stać – i stanąć przed Synem Człowieczym. (Łk 21,36)

ἀγρυπνεῖτε δὲ ἐν παντὶ καιρῷ δεόμενοι ἵνα κατισχύσητε ἐκφυγεῖν ταῦτα πάντα τὰ μέλλοντα γίνεσθαι, καὶ σταθῆναι ἔμπροσθεν τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου.

Vigilate itaque, omni tempore orantes, ut digni habeamini fugere ista omnia, quæ futura sunt, et stare ante Filium hominis.

Czuwanie i modlitwa rodzą dobre owoce. Innymi słowy, szkoda byłoby przespać życie, nie popatrzeć na niebo, nie wznieść codziennie myśli ku górze, ku Bogu, czy też stracić z oczu piękno ukryte w człowieku.

Nie mogą już bowiem umrzeć, gdyż są równi aniołom, a jako synowie  zmartwychwstania, są synami Boga. (Łk 20,36)

οὐδὲ γὰρ ἀποθανεῖν ἔτι δύνανται, ἰσάγγελοι γάρ εἰσιν καὶ υἱοί εἰσιν θεοῦ τῆς ἀναστάσεως υἱοὶ ὄντες.

neque enim ultra mori potuerunt: æquales enim Angelis sunt, et filii sunt Dei: cum sint filii resurrectionis.

Trzeba tak gospodarzyć kapitałem swojego życia, by mieć udziały w życiu wiecznym. Zasmuca nas nieunikniona konieczność śmierci, ale mamy nadzieję w obietnicy nieśmiertelności. Takimi słowami zostaną pocieszeni uczestnicy naszego pogrzebu. A my już będziemy korzystać z naszych udziałów w nadziei, którą za życia pielęgnowaliśmy w nas samych. Pokładanie nadziei w obietnicach danych przez Jezusa okaże się wielką wygraną, najlepiej trafioną i najsensowniejszą życiową inwestycją.

A Bóg, czyż nie weźmie w obronę swoich wybranych, którzy dniem i nocą wołają do Niego, i czy będzie zwlekał w ich sprawie? (Łk 18,7)

ὁ δὲ θεὸς οὐ μὴ ποιήσῃ τὴν ἐκδίκησιν τῶν ἐκλεκτῶν αὐτοῦ τῶν βοώντων αὐτῷ ἡμέρας καὶ νυκτός, καὶ μακροθυμεῖ ἐπʼ αὐτοῖς;

Deus autem non faciet vindictam electorum suorum clamantium ad se die ac nocte, et patientiam habebit in illis?

Trzeba dniem i nocą bronić się przed złem. Modlitwa jest jak straż nocna i dzienny patrol. Jest sposobem obrony przed złem we wszelkiej postaci. Nasze własne siły są niewystarczające w tej nierównej walce. Warto pamiętać, że mamy Pomocnika w potrzebie. Bóg jest naszą obroną. “Nie zdrzemnie się, ani nie zaśnie” Ten, który czuwa nad nami. Chroni nas swoim Słowem, swym błogosławieństwem. Rozumieją to matki, które robią znak krzyża na czole swego dziecka. Ufają Bożej opiece rodzice błogosławiący swoje dzieci na nową drogę życia. Są to kierowcy, którzy zaczynają podróż modlitwą: “Pod Twoją obronę…”. Jest nim każdy, kto zaczyna dzień znakiem krzyża i tym samym znakiem go kończy, przekazując nocną straż Bogu. On przejmuje nad nami straż i bez zwłoki bierze nas w obronę, ilekroć Go wzywamy.

Powiedział więc do nich: To bowiem, co za wielkie uchodzi między ludźmi, obrzydliwością jest w oczach Bożych. (Łk 16,15)

καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Ὑμεῖς ἐστε οἱ δικαιοῦντες ἑαυτοὺς ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, ὁ δὲ θεὸς γινώσκει τὰς καρδίας ὑμῶν· ὅτι τὸ ἐν ἀνθρώποις ὑψηλὸν βδέλυγμα ἐνώπιον τοῦ θεοῦ.

Et ait illis: Vos estis, qui iustificatis vos coram hominibus: Deus autem novit corda vestra: quia quod hominibus altum est, abominatio est ante Deum.

Mój znajomy pochwalił się, że był na wycieczce zagranicznej z prawnikami, którzy są obrzydliwie bogaci. Przypominam też sobie naszego ziomka z Osnabrücku, który po prostu stwierdził, że “przecież pieniądze to każdy lubi”. A tymczasem mamy zimny prysznic. Obrzydliwość, ohyda, to są mocne słowa na określenie postępowania tych, którzy bardziej miłują pieniądz niż Boga.
Nie spodziewam się, abyśmy po tych słowach przestali lubić pieniądze, albo chcieli być bardziej “ohydnie biedni” niż “obrzydliwie bogaci”. Ale możemy zrobić korektę i dopuścić do głosu tłumione pragnienie, by bardziej być niż mieć, bardziej kochać niż posiadać i dać pierwszeństwo osobie przed rzeczą. Być bardziej pięknym niż ohydnym. Przynajmniej bardziej.

I szczęśliwy będziesz, gdyż nie mają jak odwdzięczyć się tobie, będzie tobie oddane w powstaniu sprawiedliwych. (Łk 14,14)

καὶ μακάριος ἔσῃ, ὅτι οὐκ ἔχουσιν ἀνταποδοῦναί σοι, ἀνταποδοθήσεται γάρ σοι ἐν τῇ ἀναστάσει τῶν δικαίων.

et beatus eris, quia non habent retribuere tibi. Retribuetur enim tibi in resurrectione iustorum.

Szczęście nie chodzi drogami interesów, układów. Nie zadowala się obfitością głębokiego talerza i rozległego półmiska. Ono skrywa się w oczach tych, którzy nie szukają siebie. Szczęście nie układa listy gości, od których spodziewa się „koperty z załącznikiem”. Raczej dostrzega tych, którzy są „skarbem” Kościoła, jak wyznał św. Wawrzyniec Diakon Rzymski. Przed takim szczęściarzem otwiera się Niebo.