Chcieli Go zabrać do łodzi, ale łódź znalazła się natychmiast przy brzegu, do którego zdążali. (J 6,21)

ἤθελον οὖν λαβεῖν αὐτὸν εἰς τὸ πλοῖον, καὶ εὐθέως ἐγένετο τὸ πλοῖον ἐπὶ τῆς γῆς εἰς ἣν ὑπῆγον.

Dzisiejszym tzw. jednym słowem jest “łódź”. Była to łódź Piotra, którą wiózł uczniów Jezusa na drugi brzeg. Pojawienie się Jezusa na wzburzonym jeziorze wydajnie pomogło Piotrowi i jego towarzyszom w żegludze: “łódź znalazła się natychmiast przy brzegu, do którego zdążali”.

Łódź w symbolice chrześcijańskiej była szeroko wykorzystana przez pisarzy wczesnego chrześcijaństwa. Obrazuje bowiem Kościół, który umożliwia duszom przewiezienie do chwały niebieskiej.
Sławny obraz Giotta Navicella (XIII wiek) w przedsionku Bazyliki św. Piotra w Rzymie przedstawia Kościół jako łódź na wzburzonym morzu. Obok św. Piotr, który idzie naprzeciw Pana Jezusa, ale tonąc chwyta się Jego ręki.

W rejsie przez życie niech również nas chroni i nam pomaga, w dotarciu do szczęśliwego brzegu, wiara w obecność Jezusa w naszej łodzi.

Jezus ma umrzeć za naród, i nie tylko za naród, ale także po to, by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno. Tego więc dnia postanowili Go zabić. (J 11,51-52)

Ἰησοῦς ἀποθνῄσκειν ὑπὲρ τοῦ ἔθνους, καὶ οὐχ ὑπὲρ τοῦ ἔθνους μόνον, ἀλλʼ ἵνα καὶ τὰ τέκνα τοῦ θεοῦ τὰ διεσκορπισμένα συναγάγῃ εἰς ἕν.

Bóg realizuje wielkie projekty. Zebrać i zgromadzić w jedno wszystkich indywidualistów jest jednym z nich. Dodajmy: jest to nie lada zadanie. Koszta wykonania tego pomysłu są bardzo wysokie. Jezus zapłacił za to swoim życiem. Podobną cenę ponieśli i ponoszą ci, którzy wchodzą do tej inicjatywy. Widoczne efekty zjednoczenia ludzi są, jak dotąd, skromne. Widzimy, jak wiele jest jeszcze do zrobienia. Pan Bóg jest niezłomny, wytrwały i konsekwentnie gromadzi w jedno. Nas, tak skłonnych do rozpraszania, na nowo zaprasza do udziału w Jego projekcie. Do piekła idzie się w pojedynkę. Do Nieba wchodzi się razem.

A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują. (Mt 5,44)

ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν διωκόντων ὑμᾶς.

Z trudem modlimy się za nieprzyjaciół. Dlaczego? Myślimy, że w ten sposób wzmocnimy złoczyńców. W rzeczywistości jest odwrotnie. Modlitwa za nieprzyjaciół osłabia w nich siły zła i nęka ich sumienia koniecznością powrotu do zaniedbanego dobra. My sami odnosimy dużo korzyści z takiej modlitwy. Ona, tak jak parasol przed deszczem, chroni przed spadającym nam na głowę złem. Stajemy się współpracownikami Boga, który przecież “nie chce śmierci grzesznika, ale aby się nawrócił i żył”. Jest to najtrudniejsza modlitwa. Dlatego ma nieocenioną wartość.