O dziewiątej godzinie zawołał wielkim głosem: Boże Mój, Boże Mój, dla czego opuściłeś Mnie? (Mk 15,34)

καὶ τῇ ἐνάτῃ ὥρᾳ ἐβόησεν ὁ Ἰησοῦς φωνῇ μεγάλῃ· ελωι ελωι λεμα σαβαχθανι;

Z wysokości Krzyża rozlega się wielki płacz i wołanie: Boże Mój… W języku aramejskim, jak i hebrajskim, zaimki dzierżawcze “doklejają się” do rzeczowników, tworząc w ten sposób jedno słowo. “El” to Bóg, a “Eloi” to Boże Mój. Podobnie, jak powie Maria Magdalena poznawszy Pana: “Rabbuni” – Nauczycielu mój.

W tym wołaniu na Krzyżu, Pan Jezus wzywa Boga słowami Psalmu 22, a jednocześnie chce być najbliżej, jak to możliwe, przy Bogu. Woła w imieniu każdego grzesznika, który przeżywa dramat oddzielenia od Boga, niosąc w sobie bezsilną samotność.

Pomodlę się dziś tylko tak אֵלִ֣י אֵלִ֣י.