Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. (Mt 11:29)

ἄρατε τὸν ζυγόν μου ἐφ᾽ ὑμᾶς καὶ μάθετε ἀπ᾽ ἐμοῦ ὅτι πραΰς εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν.

Pokora czasami jest utożsamiana z uniżeniem. Jest to i słuszne i niebezpieczne zarazem. Możemy niekiedy uznawać, że nasze niepowodzenia są czymś, na co zasłużyliśmy i ten niepokojący stan ubieramy w szaty pokory. Tymczasem Chrystus, gdy przez Mateusza przekazuje nam słowo ταπεινός, to raczej wskazuje na coś innego. Doświadczenie niewystarczalności może stać się dość wyzwalającym doświadczeniem. ταπεινοφροσύνη, czyli uniżoność, zawsze domaga się punktu odniesienia. Jeżeli pokora serca odnosi się do Boga, to wszystko jest na swoim miejscu. Być w Rękach Nieskończonego, pozwala nabrać dystansu do życia i ucieszyć się błogosławionym brakiem perfekcjonizmu.