A On rzekł do nich: “Kiedy się modlicie, mówcie: „Ojcze, święć się Imię Twoje, przyjdź Królestwo Twoje”. (Łk 11,2)

εἶπεν δὲ αὐτοῖς, Ὅταν προσεύχησθε, λέγετε, Πάτερ, ἁγιασθήτω τὸ ὄνοµά σου ἐλθέτω ἡ ßασιλεία σου.

U starożytności imię nie było zwrotem konwencjonalnym, ale nadawało przeznaczenie każdego bytu będącego we wszechświecie. Ludzkie imię w mentalności starożytnych Bliskiego Wschodu oznacza po prostu samą osobę. Można powiedzieć, że nadawanie imion przedmiotom czy osobom dawało im istnienie – to, co ma imię istnieje, to, co nie ma imienia – nie. Dlatego też Mojżesz prosi Boga o objawienie Swojego Imienia i otrzymuje odpowiedź (Wj 3,14). “Jestem, Który Jestem” wyraża najgłębszą istotę Boga i Jego relację do człowieka. Można powiedzieć, że Boże Imię mówi: “Jestem teraz, tutaj obecny”. Nie jest to Imię wyrażające wszechmoc, nie jest to imię Demiurga, który stworzył świat, nakręcił go, puścił i nie ingeruje w jego sprawy. To Imię zbliża mnie do Niego.