Mówię wam: Jeśli nawet nie wstanie i nie da mu, dlatego że jest jego przyjacielem, to wstanie z powodu jego natręctwa i da mu, ile potrzebuje. (Łk 11,8)
λέγω ὑμῖν, εἰ καὶ οὐ δώσει αὐτῷ ἀναστὰς διὰ τὸ εἶναι φίλον αὐτοῦ, διά γε τὴν ἀναίδειαν αὐτοῦ ἐγερθεὶς δώσει αὐτῷ ὅσων χρῄζει.
Bezwstydność zdecydowanie nabrała w naszej kulturze odcienia związanego z seksualnością. Jak jednak wskazuje dzisiejsza Ewangelia, może ono zostać użyte w charakterze określenia czegoś zaskakująco oburzającego. Człowiek, który przychodzi po chleb, jest kompletnie bezwstydny (ἀναίδεια) w swoim zachowaniu. Nie zważa na to, że jest już późna pora i nie godzi się nękać innych. Czasami możemy przełożyć szacunek, bądź Boską dostojność, ponad relację. Pan Jezus natomiast ukazuje, że należy być wobec Boga natarczywym i nie patrzeć na to, co wypada, a co nie. Doskonałe obrazuje to anegdota opowiedziana przez śp. ks. Piotra Pawlukiewicza: Pewna zakonnica, przyszła przed Najświętszy Sakrament i powiedziała do Jezusa: „Ty Żydzie, cały klasztor się ze mnie śmieje. Nie obchodzi mnie, jak to zrobisz, do rana sprawa ma być załatwiona!”. Bądź dziś bezwstydny/bezwstydna wobec Boga, inaczej usłyszysz: Gdzie jesteś? Niczym Adam w Raju.
