I rozsądziwszy setnik mówił: Panie, nie jestem godny, abyś wszedł pod dach mój, ale jedno powiedz słowo i będzie uzdrowieniu sługa mój. (Mt 8,8)
καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἑκατόνταρχος ἔφη· κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς, ἀλλὰ μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου.
et respondens centurio ait Domine non sum dignus ut intres sub tectum meum sed tantum dic verbo et sanabitur puer meus.
Spójnik „ale” po polsku brzmi podobnie do greckiego słowa ἀλλά. Dziś wskazuje na wiarę, która robi krok dalej w zaufaniu. W codzienności mamy swoje różne „ale”, np. krytyczne, wątpiące, podważające. Mówimy „tak, ale…” bo mamy swoją prawdę, swoje przekonania, swoją rację. Setnik swoim wyznaniem wpisał się na stałe w liturgię Eucharystii. Moje „ale, lecz” może nabrać nowego znaczenia. Może stać się aktem przejścia od niewiary ku wierze, od zwątpienia do zaufania, podobnie jak w słowach ojca: „Wierzę, zaradź memu niedowiarstwu!” (Mk 9,24)
Warto jeszcze dodać, że wyznanie setnika poprzedzone jest czasownikiem w czasie przeszłym niedokonanym – „mówił”. Wskazuje to na trwającą czynność. Rozpoczęła się i trwa nadal. Trwa nadal w naszym wyznaniu wiary: „Nie jestem godzien, abyś przyszedł do mnie…”
