Po kęsie wtedy wszedł w niego szatan. Mówi więc mu Jezus: To, co czynisz, czyń szybciej. (J 13,27)
καὶ μετὰ τὸ ψωμίον τότε εἰσῆλθεν εἰς ἐκεῖνον ὁ σατανᾶς. λέγει οὖν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ὃ ποιεῖς ποίησον τάχιον.
et post buccellam tunc introivit in illum Satanas dicit ei Iesus quod facis fac citius.
Wybrane słowo od strony gramatycznej to przysłówek w stopniu wyższym. Ponaglenie, które Pan Jezus kieruje do Judasza, uczniowie odczytują jako wezwanie do tego, co zwykle robił. Lecz my już wiemy, że to pośpiech, który dąży do spełnienia, do kresu drogi. Jezus nie zwleka, nie odkłada na później. Dlatego za chwilę mówi: “Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami.”
Trudny jest ten pośpiech, podobnie gdy szedł do Jerozolimy i “wyprzedzał uczniów tak, że się dziwili” (zob. Mk 10,32). Ten rodzaj pośpiechu można odczytać jedynie w kluczu miłości, która nie wlecze się nogą za nogą, nie wałęsa się po bezdrożach, lecz zmierza do kresu, gdyż “do końca nas umiłowała”.
