Stałość (אֱמוּנָה ʼěmûnâ)

Gdy ręce Mojżesza zdrętwiały, wzięli kamień i położyli pod niego, i usiadł na nim. Aaron zaś i Chur podparli jego ręce, jeden z tej, a drugi z tamtej strony. W ten sposób aż do zachodu słońca były ręce jego stale wzniesione wysoko. (Wj 17,12)

וִידֵ֤י מֹשֶׁה֙ כְּבֵדִ֔ים וַיִּקְחוּ־אֶ֛בֶן וַיָּשִׂ֥ימוּ תַחְתָּ֖יו וַיֵּ֣שֶׁב עָלֶ֑יהָ וְאַהֲרֹ֨ן וְח֜וּר תָּֽמְכ֣וּ בְיָדָ֗יו מִזֶּ֤ה אֶחָד֙ וּמִזֶּ֣ה אֶחָ֔ד וַיְהִ֥י יָדָ֛יו אֱמוּנָ֖ה עַד־בֹּ֥א הַשָּֽׁמֶשׁ׃

Manus autem Moysi erant graves; sumentes igitur lapidem posuerunt subter eum, in quo sedit; Aaron autem et Hur sustentabant manus eius ex utraque parte. Et factum est ut manus eius non lassarentur usque ad occasum solis.

Stałość (אֱמוּנָה ʼěmûnâ), słowo to występuje w dzisiejszym pierwszym czytaniu, w opisie walki Izraelitów z Amalekitami (Wj 17,8-13) i może ono oznaczać też trwałość, wierność, solidność, obowiązkowość. Jozue z wojskiem izraelskim walczył z najeźdźcą na nizinie, a Mojżesz z Aaronem i Churem wyszli na górę, gdzie Mojżesz modlił się do Pana trzymając ręce wzniesione. Kiedy jego ręce omdlewały, przeciwnik zwyciężał, dlatego Aaron i Chur podpierali ręce Mojżesza aż do zachodu słońca: „W ten sposób aż do zachodu były ręce jego wzniesione wysoko” (Wj 17,12). Tekst hebrajski brzmi jednak nieco inaczej: וַיְהִ֥י יָדָ֛יו אֱמוּנָ֖ה (way^ehî yādāyw ʼěmûnâ), co dosłownie znaczy: I były ręce jego stałość…. Należy zauważyć, że chodzi o trwanie w pozycji modlitwy, której symbolem są wzniesione ręce, podkreślić, że rzeczownik אֱמוּנָה (ʼěmûnâ) pochodzi od rdzenia ʼmn, który znaczy okazać się wiernym, stałym, zaufanym i pozostawać, trwać. Od niego pochodzi słowo Amen.

W dzisiejszej ewangelii (Łk 18,1-8), potrzebująca obrony wdowa jest obrazem takiej stałości. Prosi ona sędziego o obronę „naprzykrzając się mu” tak, że on czuje się zadręczony przez nią. Konkluzja Jezusowa dotyczy wysłuchania modlitwy przez Boga. Musimy jednak zauważyć, że owszem, Bóg nie zwleka z wysłuchaniem modlitwy, ale Jezus mówi wyraźnie: „Czy Bóg nie weźmie w obronę swoich wybranych, którzy dniem i nocą wołają do niego…”.

„Dniem i nocą” to wyrażenie retoryczne (meryzm), który wskazuje na cały czas. Chodzi więc o tych, którzy bezustannie, cały czas, stale wołają do Boga, podobnie jak Mojżesz, którego modlitwa była stale wzniesiona do Pana, jak trwałość jego rąk.