Klucz (מַפְתֵּחַ maftēaḥ), w języku hebrajskim biblijnym pochodzi od rdzenia ftḥ, którego czasownik w formie qal oznacza „otworzyć”, „spustoszyć”, „wydobyć”, i chodzi zawsze o otwarcie przedmiotu, który wcześniej był zamknięty albo o „otwarcie” czegoś abstrakcyjnego, jak na przykład „otwarcie, czyli rozwiązanie zagadki”. Podstawowe, ogólne znaczenie rdzenia ftḥ „otworzyć”, pozwala na różnorakie zastosowanie semantyczne. 

W dzisiejszym pierwszym czytaniu (Iz 22,19-23), prorok Izajasz zapowiada czasy mesjańskie i „klucz” (מַפְתֵּחַ maftēaḥ) posiada tutaj znaczenie symboliczne o wydźwięku teologicznym, ponieważ chodzi o „klucz domu Dawidowego”, z którego oczekiwano przyjścia Mesjasza. Prorok zapowiada przekazanie funkcji “zarządcy pałacu królewskiego”: w miejsce niewiernego Szebny, Bóg powołuje Eliakima. „Klucz” w tym kontekście jest symbolem władzy zarządcy nad domem jego pana i najwyższego autorytetu w powierzonej funkcji: „gdy on otworzy, nikt nie zamknie, gdy on zamknie nikt nie otworzy” (w. 22). Eliakim przyniesie stabilność pałacowi, czego symbolem jest również „kołek”: „wbiję go jak kołek na miejscu pewnym”. Chodzi o kołek namiotu dobrze wbity do podłoża. Obietnice dane „słudze”, „powołanemu” i w szczególny sposób wybranemu przez Boga. Warto zauważyć, że w Apokalipsie władza nad kluczami powierzona jest Chrystusowi (Ap 3,7). 

Ewangelia dzisiejsza (Mt 16,13-20), ukazuje natomiast Pana Jezusa, Mistrza, który swojemu uczniowi Piotrowi, wyznającemu wiarę w Jego mesjańską misję, nadaje imię „Piotr, czyli Opoka” i powierza mu „klucze Królestwa Niebieskiego”, czyli pełnię władzy w swoim Królestwie: „cokolwiek zwiążesz na ziemi będzie związane w Niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w Niebie”. Zarządca ma nie tylko władzę nad tym, kto może wejść do środka, ale jest odpowiedzialny za wszystko, co dzieje się w domu pana. Naszym wspólnym pragnieniem i ciągłym celem ludzkich poszukiwań jest znalezienie klucza, który nie tyle da nam władzę, ale pozwoli nam wejść do Królestwa Jezusa. Dzisiejsze czytania dają nam cenną wskazówkę. Klucza nie znajduje się przypadkowo, ale jest on powierzany konkretnym osobom. Wierność Eliakima i wiara Piotra pozwalają myśleć, że są to dwa „klucze” do tego, aby otrzymać ten właściwy „klucz” (מַפְתֵּחַ maftēaḥ), klucz do Królestwa Niebieskiego.