Nadać tytuł (כנה kanah)

Nadać tytuł (כנה kanah), w Biblii hebrajskiej czasownik ten występuje w formie piel i znaczy „nadać tytuł”, „nazwać”, ale też „chwalić”, czy „pochlebiać”. W Starym Testamencie czasownik ten występuje tylko cztery razy i warto zauważyć, że w greckim tłumaczeniu użyto czterech różnych wyrazów. Jednym z nich jest tekst Izajasza (44,5), z którego wynika, że dla Hebrajczyków czasów proroka, przynależność do ludu Bożego i do ich Boga jest wyróżnieniem, a imię „Izrael” tytułem honorowym.
W dzisiejszym pierwszym czytaniu (Iz 45,1.4-6) Pan Bóg mówi o Cyrusie, królu Cesarstwa Perskiego, jako o swym „pomazańcu”. Jak wiemy, Cyrus w VI w. przed Ch., podbił Cesarstwo Babilońskie i swoimi decyzjami umożliwił Izraelowi powrót z niewoli babilońskiej, odbudowanie świątyni i Jerozolimy, co było odrodzeniem życia Izraela i kultu w okresie tak zwanej II Świątyni (515 r.p.Ch. – 70 r. po Ch.). Pan Bóg nadaje zaszczytny tytuł Cyrusowi, który Go nawet nie znał, nie z innego powodu jak tylko ze względu na swój lud: „Przez wzgląd na Mego sługę, Jakuba, Izraela, Mojego wybrańca, nadałem ci twój tytuł bardzo zaszczytny…” (w.4). Bóg sam wskazuje na to, że cesarz perski stał się narzędziem w Jego ręku, aby Izraela wyprowadzić z niewoli babilońskiej.
W dzisiejszej Ewangelii (Mt 22,15-21), faryzeusze chcą posłużyć się cezarem, jako narzędziem, żeby zastawić pułapkę na Pana Jezusa. Zrozumiałym jest, że naród żydowski odczuwał płacenie podatków okupantowi jako niesprawiedliwość, ale faryzeusze czynią z tego zasadzkę, by pochwycić Jezusa na tym, co powie i Go oskarżyć albo o wspieranie cesarza, albo o to, że jest przeciw niemu. Pan Jezus swoją mądrą odpowiedzią wytrąca im broń z ręki i obnaża ich hipokryzję. Nie wchodzi w polityczno-religijne dywagacje, ale ucina sprawę “na pniu”: jeśli macie monety cesarza, oddajcie mu je, ale „Bogu oddajcie to, co należy do Boga”.