Podobne jest ziarnku gorczycy, które wziąwszy człowiek wrzucił do ogrodu swego, i wyrosło i stało się drzewem, i ptaki niebieskie gnieżdżą się w gałęziach jego. (Łk 13,19)
ὁμοία ἐστὶν κόκκῳ σινάπεως, ὃν λαβὼν ἄνθρωπος ἔβαλεν εἰς κῆπον ἑαυτοῦ, καὶ ηὔξησεν καὶ ἐγένετο εἰς δένδρον, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατεσκήνωσεν ἐν τοῖς κλάδοις αὐτοῦ.
Simile est grano sinapis, quod acceptum homo misit in hortum suum, et crevit, et factum est in arborem magnam: et volucres cæli requieverunt in ramis eius.
Etymologia polskiego słowa nawiązuje do ogrodzenia. Ogród to wydzielona część terenu, przeznaczona bądź dla posiana warzyw, drzew owocujących, bądź dla miejsca wytchnienia, z ozdobnymi i pożytecznymi roślinami. W ten sposób możemy pomyśleć o ogrodzie swego serca, gdzie jest szczególne miejsce dla Słowa Bożego. Ono oczekuje uwagi, codziennego spotkania. Maleńkie ziarno Królestwa Bożego rozrasta się, w miarę jak pozostajemy z Nim w stałym kontakcie. Ogród ostatecznie staje się rajem Boga i naszym.
