Wszystkie pokolenia izraelskie zeszły się u Dawida w Hebronie i oświadczyły mu: Oto myśmy kości twoje i ciało. (2Sm 5,1)
וַיָּבֹ֜אוּ כָּל־שִׁבְטֵ֧י יִשְׂרָאֵ֛ל אֶל־דָּוִ֖ד חֶבְרֹ֑ונָה וַיֹּאמְר֣וּ לֵאמֹ֔ר הִנְנ֛וּ עַצְמְךָ֥ וּֽבְשָׂרְךָ֖ אֲנָֽחְנוּ׃
Et venerunt universæ tribus Israel ad David in Hebron, dicentes: Ecce nos, os tuum, et caro tua sumus.
Wyznanie pokoleń wobec Dawida przywołuje okrzyk zdumienia i zachwytu Adama, gdy ujrzał pierwszą kobietę. Wyrażał on nie tylko zdumienie nad pięknem, lecz także oznaczał zjednoczenie. Mieć jedno ciało i jedną duszę oznacza być w jedności przenikającej do rdzenia osoby. Nasze ciało, które zostało utkane ręką Boga, umożliwia nam wejście w kontakt z innymi, jest niepowtarzalne i stało się “sakramentem” obecności.
Z naszej, paschalnej perspektywy, Kościół nieustannie wyznaje wobec Chrystusa: Oto my ciało i kości Twoje. Do Ciebie należymy.
