Wiedzcie, że Pan jest Bogiem. On sam nas stworzył, my Jego własnością, jesteśmy Jego ludem, owcami z Jego pastwiska. (Ps 100,3)
דְּעוּ כִּֽי־יְהוָה הוּא אֱלֹהִים הֽוּא־ עָשָׂנוּ ולא אֲנַחְנוּ עַמּוֹ וְצֹאן מַרְעִיתֽוֹ׃
Stado owiec (צֹאן ṣō’n), w językach semickich wyrażenie to oznacza małe zwierzęta gospodarskie, takie jak kozy i owce, które nie są używane do prac polowych i korzystają z tego samego pastwiska. W Starym Testamencie występuje ono najczęściej w narracjach biblijnych Księgi Rodzaju, których akcja toczy się w środowisku koczowników. Septuaginta tłumaczy ten termin greckim πρόβατα (probata), które występuje także w Ewangeliach na określenie owiec.
Dzisiejszy Psalm responsoryjny (Ps 100) mówi o Bogu Stworzycielu, który uformował swój lud, dlatego Izrael należy do Niego. Termin צֹאן występuje tutaj w w. 3 jako metafora relacji pomiędzy Bogiem i Izraelem. To Bóg zgromadził w jedno swój lud jak pasterz, który gromadzi swe owce i dlatego jak owce pastwiska należą do pasterza, tak też Izrael należy do Boga. W ten sposób Psalmista podkreśla prymat Boga, Jego działania i Jego miłości, które przetrwają wszystko i są na zawsze, jak głosi zakończenie Psalmu: „Albowiem dobry jest Pan, łaskawość Jego trwa na wieki a wierność Jego przez pokolenia”.
Kilka wersetów Ewangelii Jana (10, 27-30), cytowanych w dzisiejszej liturgii, w ten sam metaforyczny sposób mówi o naszej relacji z Jezusem. Owce (πρόβατα), jeśli należą do Niego, to słuchają Jego głosu i idą za Nim. Problem w tym, że my często nie chcemy słuchać głosu Jezusa i sami chcemy być protagonistami własnego życia, dlatego często czujemy się zagubieni i nie mamy poczucia, że Bóg czuwa nad nami. Jezus natomiast nie tylko zapewnia nas, że On czuwa nad nami, ale że jesteśmy w Jego rękach, z których nikt nie zdoła nas wyrwać.
