I oglądaliśmy chwałę Jego, chwałę, którą ma Jednorodzony u Ojca, pełen łaski i Prawdy. (J 1,14)
καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας.
Zwykłe w naszej kulturze myślenia prawdę utożsamiamy, albo ze stanem logicznym, lub zgodnością ze stanem rzeczy. Wzywamy autorytetu prawdy, ale lubimy mieć swoją prawdę, na własny użytek, na miarę naszych wyobrażeń.
Trzeba prawdę odróżnić od szczerości, która jest ściśle immanentna, tzn. pozostaje zamknięta we własnym sosie. Prawda wymaga wyjścia poza siebie, wymaga poszukiwania i rodzi radość odkrywania. W ostrym rozróżnieniu prawda jest przeciwieństwem kłamstwa. Prawda bez miłości może być zimna, bezwzględna.
Wreszcie prawda w Ewangelii jest związana wewnętrznie z Osobą. Jest osobowa, gdyż to Sam Jezus jest Prawdą. Jest trwała i wierna jak skała. Tym bardziej się objawia, im bardziej ojciec kłamstwa sieje zamęt. Pełnia Prawdy jest złączona z łaską. Łaska i Prawda łączą się w Osobie Syna Bożego tak, że nie grozi im separacja, rozdwojenie.
Jeśli więc przyjmiesz Prawdę, doświadczysz łaski, a jeśli pozwolisz się ogarnąć łasce Boga, to zaprawdę nie będziesz zawiedziony.
