Zaś celnik daleko stanął, nie chciał ani oczu podnieść w niebo, lecz uderzał się w pierś swoją mówiąc: Boże, okaż miłosierdzie mi grzesznikowi. (Łk 18,13)
ὁ δὲ τελώνης μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐπᾶραι εἰς τὸν οὐρανόν, ἀλλʼ ἔτυπτεν τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· ὁ θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ.
Gdy był jeszcze daleko, ujrzał go… wraca obraz Ojca z Łk 15. Ale Bóg skraca dystans. Celnik oczu nie podnosi, a całe Niebo z łagodnością patrzy na niego. Skruszone serce grzesznika wzrusza Serce Ojca.
Faryzeusz był nienaganny według Prawa, ale zakręcił się wokół siebie. Zaczął się przyglądać sobie w lustrze porównań. Celnik stanął w wodospadach miłosierdzia, dlatego odszedł obmyty.
