A kiedy kapłani wyszli z Miejsca Świętego, obłok wypełnił dom Pański. (1 Krl 8,10)
וַיְהִ֕י בְּצֵ֥את הַכֹּהֲנִ֖ים מִן־הַקֹּ֑דֶשׁ וְהֶעָנָ֥ן מָלֵ֖א אֶת־בֵּ֥ית יְהוָֽה׃
Factum est autem, cum exissent sacerdotes de Sanctuario, nebula implevit domum Domini,
Obłok jest obrazem tego, co nieuchwytne, czego nie da się objąć, pochwycić, wymierzyć, dosięgnąć. W ten sposób może stać się alegorią tego, co boskie. Bardzo często Bóg objawiał się Mojżeszowi w obłoku. Tym razem znakiem zamieszkania w nowej świątyni jest obłok. Piękno i majestat, bliskość i świętość, wierna obecność Boga kierowała serca i kroki wielu do świątyni, aby doświadczyć miłosierdzia, którego nie da się zmierzyć.
