Stanę się jakby rosą dla Izraela, tak że rozkwitnie jak lilia i jak topola rozpuści korzenie. (Oz 14,6)
אֶהְיֶ֤ה כַטַּל֙ לְיִשְׂרָאֵ֔ל יִפְרַ֖ח כַּשֹּֽׁושַׁנָּ֑ה וְיַ֥ךְ שָׁרָשָׁ֖יו כַּלְּבָנֹֽון׃
Ero quasi ros, Israel germinabit sicut lilium, et erumpet radix eius ut Libani.
ἔσομαι ὡς δρόσος τῷ Ισραηλ, ἀνθήσει ὡς κρίνον καὶ βαλεῖ τὰς ῥίζας αὐτοῦ ὡς ὁ Λίβανος.
Rosa przywołuje skojarzenie z porankiem, kiedy po nocy osiada na ziemi, roślinach. Jest obietnicą nowego życia przez wilgoć, której potrzebują “istoty żywe”. Jest też wspomnieniem manny, która spadała z nieba i była pokarmem dla wędrującego Izraela. Jej orzeźwiające działanie podpowiada, że nie zabraknie nam błogosławieństwa, które pozwoli nam rozkwitnąć w dobru i zakorzenić się w Ewangelii.
To są obietnice z ostatnich wersetów księgi proroka Ozeasza. To jakby testament, który skłania do trwania w nadziei.
