Albowiem oto Ja stwarzam nowe niebiosa i nową ziemię; nie będzie się wspominać dawniejszych dziejów ani na myśl one nie przyjdą. (Iz 65,17)
כִּֽי־הִנְנִ֥י בוֹרֵ֛א שָׁמַ֥יִם חֲדָשִׁ֖ים וָאָ֣רֶץ חֲדָשָׁ֑ה וְלֹ֤א תִזָּכַ֨רְנָה֙ הָרִ֣אשֹׁנֹ֔ות וְלֹ֥א תַעֲלֶ֖ינָה עַל־לֵֽב׃
ecce enim ego creo caelos novos et terram novam et non erunt in memoria priora et non ascendent super cor.
ἔσται γὰρ ὁ οὐρανὸς καινὸς καὶ ἡ γῆ καινή, καὶ οὐ μὴ μνησθῶσιν τῶν προτέρων, οὐδʼ οὐ μὴ ἐπέλθῃ αὐτῶν ἐπὶ τὴν καρδίαν.
Jeśli pierwszy akt stwórczy był tak zachwycający, to o ileż większa chwała objawi się w nowym stworzeniu. Każda wiosna w naszej szerokości geograficznej stale to przypomina. Jeszcze raz wróci ta obietnica, a właściwie jej realizacja, w Apokalipsie św. Jana, gdy czytamy: I rzekł Zasiadający na tronie: oto czynię wszystko nowe (Ap 21,5). Niech dziś Pan uczyni w nas nowe serce i odnowi siły ciała.
