On wyrósł przed nami jak młode drzewo i jakby korzeń z wyschniętej ziemi. Nie miał On wdzięku ani też blasku, aby na Niego popatrzeć, ani wyglądu, by się nam podobał. (Iz 53,2)
וַיַּ֨עַל כַּיּוֹנֵ֜ק לְפָנָ֗יו וְכַשֹּׁ֨רֶשׁ֙ מֵאֶ֣רֶץ צִיָּ֔ה לֹא־תֹ֥אַר לֹ֖ו וְלֹ֣א הָדָ֑ר וְנִרְאֵ֥הוּ וְלֹֽא־מַרְאֶ֖ה וְנֶחְמְדֵֽהוּ׃
Et ascendit sicut virgultum coram eovet sicut radix de terra sitienti. Non erat species ei neque decor, ut aspiceremus eum, et non erat aspectus, ut desideraremus eum.
ἀνηγγείλαμεν ἐναντίον αὐτοῦ ὡς παιδίον, ὡς ῥίζα ἐν γῇ διψώσῃ, οὐκ ἔστιν εἶδος αὐτῷ οὐδὲ δόξα· καὶ εἴδομεν αὐτόν, καὶ οὐκ εἶχεν εἶδος οὐδὲ κάλλος.
Młode drzewo niesie w sobie obietnicę życia, łagodnego cienia w skwarny dzień, owoców, gdy przyjdzie czas dojrzałości. Drzewa są wierne, można je zawsze spotkać tam, gdzie je posadziliśmy. Izajasz posługuje się znamiennym obrazem, gdyż ten młody pęd etymologicznie pochodzi od czasownika oznaczającego karmienie piersią, ssanie – יָנַק [yânaq]. Zatem to jest osesek, niemowlę, ktoś, kto potrzebuje troski i ochrony, bo jest całkowicie zależny. Dlatego LXX tłumaczy to słowo jako παιδίον [paidion], czyli dziecko. Bardziej ta myśl pasuje do Bożego Narodzenia, gdy widzieliśmy Jezusa owiniętego w pieluszki i położonego w żłobie. Dziś owiną Go w płótna pogrzebowe i złożą w grobie. Lecz ten młody pęd ma moc rozsadzić skałę śmierci.
