Stwarzasz je, gdy ślesz swego Ducha i odnawiasz oblicze ziemi. (Ps 104,30)
תְּשַׁלַּ֣ח ר֭וּחֲךָ יִבָּרֵא֑וּן וּ֝תְחַדֵּ֗שׁ פְּנֵ֣י אֲדָמָֽה׃
Emittes spiritum tuum, et creabuntur, et renovabis faciem terrae.
ἐξαποστελεῖς τὸ πνεῦμά σου, καὶ κτισθήσονται, καὶ ἀνακαινιεῖς τὸ πρόσωπον τῆς γῆς.
Odnawiać (חדשׁ hādaš), w języku hebrajskim rdzeń hdš oznacza „być nowym” i „stać się nowym”. Czasownik pochodzący od rdzenia hdš w koniugacji piel oznacza „odnawiać”, „czynić na nowo”, a nawet „odmładzać”. Najczęściej występującą formą jest przymiotnik hādāš, który znaczy „nowy” lub „świeży”, a także rzeczownik hôdeš, który oznacza „nów księżyca, miesiąc”.
W dzisiejszej Liturgii Zesłania Ducha Świętego, Psalm responsoryjny (Ps 104) zawiera czasownik hādaš (w. 30), który wskazuje na odnawiające działanie Boga: „odnawiasz oblicze ziemi”. Kiedy Bóg odnawia oblicze ziemi? Mówi o tym pierwsza część wersetu: „Posyłasz Twego Ducha, są stworzone i odnawiasz oblicze ziemi”. Praktycznie posłanie Ducha ma moc stwórczą, tak więc w odnowienie oznacza stworzenie na nowo. W całej strofie Psalmu (ww. 29-30) słowo duch (רוּחַ rûah) występuje dwa razy. Za pierwszym razem odnosi się do „oddechu”, który jest oznaka życia i kiedy Pan odbiera oddech, stworzenie umiera. Za drugim razem ten sam rzeczownik odnosi się do Ducha Pana (rûhăkā), który stwarza i odnawia oblicze ziemi.
W dzisiejszej Ewangelii (J 15) ten sam Duch, którego Pan Jezus nazywa Duchem Prawdy, który pochodzi od Ojca, doprowadzi Jego uczniów do „całej prawdy”. On, mówi Pan Jezus, „z Mojego weźmie i wam objawi”. Posłanie Ducha jest Bożym aktem odnowienia całego stworzenia przez Ojca i Syna. Otwierając się i przyjmując Ducha, stajemy się naprawdę nowym stworzeniem, które nabywa nową perspektywę życia w tym świecie, posiada nowe spojrzenie na całą rzeczywistość, dzięki uczestnictwu w „całej prawdzie”.
