Biada tym, którzy planują nieprawość i obmyślają zło na swych łożach! Gdy świta poranek, wykonują je, bo jest ono w ich rękach. (Mi 2,1)
הֹ֧וי חֹֽשְׁבֵי־אָ֛וֶן וּפֹ֥עֲלֵי רָ֖ע עַל־מִשְׁכְּבוֹתָ֑ם בְּאֹ֤ור הַבֹּ֨קֶר֙ יַעֲשׂ֔וּהָ כִּ֥י יֶשׁ־לְאֵ֖ל יָדָֽם׃
Væ qui cogitatis inutile, et operamini malum in cubilibus vestris: in luce matutina faciunt illud, quoniam contra Deum est manus eorum.
Ἐγένοντο λογιζόμενοι κόπους καὶ ἐργαζόμενοι κακὰ ἐν ταῖς κοίταις αὐτῶν καὶ ἅμα τῇ ἡμέρᾳ συνετέλουν αὐτά, διότι οὐκ ἦραν πρὸς τὸν θεὸν τὰς χεῖρας αὐτῶν·
To krótkie zawołanie czasem może oznaczać emfatyczne „ach!”, a innym razem „biada”. W obu przypadkach chodzi o przekaz silnych emocji, przeżyć. Prorok Micheasz, widząc nieprawość, nie udaje, że jej nie widzi. Zdecydowanie pokazuje, gdzie się lęgnie przemoc, grabież i niesprawiedliwość. Nie może milczeć wobec jawnego zła. Dlatego woła zdecydowanie i z całą mocą ukrytą w słowie „biada”.
