Sami wiecie, że własnymi rękami zarabiałem na potrzeby moje i moich towarzyszy. (Dz 20,34)
αὐτοὶ δὲ γινώσκετε ὅτι ταῖς χρείαις μου καὶ τοῖς οὖσιν μετ᾽ ἐμοῦ ὑπηρέτησαν αἱ χεῖρες αὗται.
ipsi scitis quoniam ad ea quae mihi opus erant et his qui mecum sunt ministraverunt manus istae.
Ten „szczegół”, że przełożony wspólnoty powinien na siebie zarabiać, jest często we współczesnym Kościele przemilczany. Nie wypada, żeby ksiądz chodził do pracy… o biskupie nawet nie wypada wspominać w tym kontekście. Prawda jest taka, że każdy ma pracować (oprócz wykonywania standardowych kapłańskich obowiązków), a nie pozostawać na czyimś utrzymaniu. To normalna, standardowa sytuacja. Jeśli tak nie jest, to zwykle we wspólnotach pojawiają się ci, którzy pracują i ci, którzy z tej pracy żyją. Kto nie chce pracować, niech też nie je.
