Gdy skończył mówić, założył na twarz zasłonę. (Wj 34,33)
וַיְכַל מֹשֶׁה מִדַּבֵּר אִתָּם וַיִּתֵּן עַל־פָּנָיו מַסְוֶה׃
impletisque sermonibus posuit velamen super faciem suam.
καὶ ἐπειδὴ κατέπαυσεν λαλῶν πρὸς αὐτούς ἐπέθηκεν ἐπὶτὸ πρόσωπον αὐτοῦ κάλυμμα.
Gest zasłaniania twarzy, by nie wpatrywać się w promieniejącą twarz Mojżesza, można porównać do podobnych gestów, które pojawiały się w starożytnych dworskich ceremoniałach. Nie każdy mógł wpatrywać się w oblicze władcy, zasłanianie czyjejś twarzy wobec jego obecności było uznawane za stracenie łaski owego władcy (por. Est 7, 8). Tutaj jednak to sam Mojżesz ma zakrytą twarz jako wysłannik Boży, jako Jego anioł. Odkrycie twarzy powoduje poznanie. Zasłona zostaje zdjęta w Osobie Jezusa i wtedy możemy wpatrywać się już nie tylko w oblicze wysłannika, ale samego Boga. “Albowiem Bóg, Ten, który rozkazał ciemnościom, by zajaśniały światłem, zabłysnął w naszych sercach, by olśnić nas jasnością poznania chwały Bożej na obliczu Jezusa Chrystusa” (2 Kor 4,6).
Hebrajskie słowo מסוה [masweh] oznacza osłonę /przykrycie /zasłonę. W kontekście biblijnym odnosi się do zasłony, która chroni przed czymś lub zakrywa coś w sensie duchowym lub fizycznym. Greckim odpowiednikiem tego słowa jest κάλυμμα [kalymma].