Ziemię, w której zamieszkali, przygotowałeś w dobroci Twej, Boże, dla biednego. (Ps 68,11)
חַיָּתְךָ֥ יָֽשְׁבוּ־בָ֑הּ תָּ֤כִ֥ין בְּטוֹבָתְךָ֖ לֶעָנִ֣י אֱלֹהִֽים׃
Animalia tua habitabant in ea, parasti in bonitate tua pauperi, Deus.
τὰ ζῷά σου κατοικοῦσιν ἐν αὐτῇ· ἡτοίμασας ἐν τῇ χρηστότητί σου τῷ πτωχῷ, ὁ θεός.
Biedny (עָנִי ʽānî) jest przymiotnikiem, który w języku hebrajskim pochodzi od rdzenia ʽānâ i znaczy nieszczęśliwy, biedny, ubogi, pokorny. Oznacza więc ludzkie doświadczenie, które jest przeciwieństwem pewności, szczęścia, siły, wyższości.
W dzisiejszej liturgii przymiotnik עָנִי (ʽānî) występuje w Psalmie responsoryjnym: „pokrzepiłeś w swej dobroci biednego” (Ps 68,11). Inne teksty dzisiejszych Czytań używają greckiego słownictwa dla wyrażenia tej samej myśli. W Księdze Syracha: „Synu, z łagodnością (πραΰτης prautes) prowadź swe sprawy” oraz „im większy jesteś, tym bardziej się uniżaj (ταπεινόω tapeinoō, 3,17-18); jak i w Ewangelii według św. Łukasza: „Kto się wywyższa, będzie poniżony (ταπεινόω tapeinoō), a kto się poniża, będzie wywyższony” (Łk 14,11).
Syrach twierdzi, że „na chorobę pyszałka nie ma lekarstwa”, a Jezus kończy swoją refleksję zwracając się do faryzeusza, który zaprosił go na ucztę, zachęcając go do bezinteresownego działania. Wydaje się paradoksalnym szczęście zapraszającego tych, którzy nie mają się mu czym odpłacić. Zarówno Syrach, jak i Jezus, wychodzą poza oczywiste ludzkie układy korzyści i awansu i wskazują na ukryty wymiar naszych ludzkich relacji. W naszych relacjach bowiem nie jesteśmy we dwoje, ale w trójkę, bo bierze w nich udział także YHWH-Adonaj. Jak mówi Syrach: „Wielka jest bowiem potęga Pana i przez pokornych bywa chwalony”.
