Mówię wam, odszedł ten usprawiedliwiony do domu swego w porównaniu z tamtym; każdy wywyższający siebie samego zostanie uniżony, który zaś uniża siebie zostanie wywyższony. (Łk 18,14)
λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ παρʼ ἐκεῖνον· ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.
dico vobis descendit hic iustificatus in domum suam ab illo quia omnis qui se exaltat humiliabitur et qui se humiliat exaltabitur.
Wybrane słowo pochodzi od czasownika δίκαιος – dikaios (sprawiedliwy, prawy, cnotliwy). Idąc dalej w tym łańcuchu etymologii dochodzimy do terminu δίκη – dike (zwyczaj, proces sądowy, bogini sprawiedliwości), a on z kolei od czasownika δεικνύω – deiknyo (pokazać, ukazać oczom, dać dowód czegoś). W Nowym Testamencie ten czasownik pojawia się 40 razy. Bardzo często używa go św. Paweł w liście do Rzymian.
Boża sprawiedliwość wykracza poza ramy najwyższego wymiaru sprawiedliwości ludzkiej. Jej domeną jest zabrać nasze grzechy i dać nam miłosierdzie. Jej sekretem jest wziąć wyrok śmierci na siebie, a nam skreślić dłużny zapis. Oto Baranek Boży który bierze grzech świata. (zob. J 1,29).
