To zaś od siebie nie powiedział, ale najwyższym kapłanem będąc roku owego wyprorokował, że miał Jezus umrzeć za lud i nie za lud jedynie, ale aby dzieci Boga rozproszone zgromadzić w jedno. (J 11,51-52)
τοῦτο δὲ ἀφʼ ἑαυτοῦ οὐκ εἶπεν, ἀλλʼ ἀρχιερεὺς ὢν τοῦ ἐνιαυτοῦ ἐκείνου ἐπροφήτευσεν ὅτι ἔμελλεν Ἰησοῦς ἀποθνῄσκειν ὑπὲρ τοῦ ἔθνους, καὶ οὐχ ὑπὲρ τοῦ ἔθνους μόνον ἀλλʼ ἵνα καὶ τὰ τέκνα τοῦ θεοῦτὰ διεσκορπισμένα συναγάγῃ εἰς ἕν.
hoc autem a semet ipso non dixit sed cum esset pontifex anni illius prophetavit quia Iesus moriturus erat pro gente et non tantum pro gente sed et ut filios Dei qui erant dispersi congregaret in unum.
Wybrane słowo pochodzi ze złożenia σύν – syn (przyimek “z”) i ἄγω – ago (prowadzić, zabrać ze sobą, przeżywać święto, pójść). Czasownik nasuwa bogate skojarzenia. Pierwsze to synagoga, czyli zgromadzenie. Stąd nie daleko do greckiego: ἐκκλεσία – ekklesia (tym terminem określamy Kościół, jako wspólnotę wezwanych) czy też hebrajskiego קָהָל – kahal (zgromadzenie, grupa), bądź קִבּוּץ – kibuc (zbiorowisko, zgromadzenie, zebranie). Za tym słowem kryje się ogarniające cały świat zamieszały pragnienie Ojca, aby wszyscy byli jedno. Dzieci Boga raz po raz rozpraszane niezgodą, oskarżeniami, podstępem wilka w owczej skórze, tak naprawdę noszą w sobie to ojcowskie pragnienie Boskiego Serca. Syn wydał swoje Ciało, aby połączył nas Jeden Chleb, przelał swoją Krew, aby obmyło nas Jedno Źródło. Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę Moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata (J 17,24).
