Przyjdą zaś dni, gdy będzie zabrany od nich Oblubieniec, i wtedy będą pościć w owym dniu. (Mk 2,20)
ἐλεύσονται δὲ ἡμέραι ὅταν ἀπαρθῇ ἀπʼ αὐτῶν ὁ νυμφίος, καὶ τότε νηστεύσουσιν ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ.
Nie ma sensu pościć dla samego postu, dla odchudzania się, dla atletyki duchowej, dla lepszego samopoczucia, dla mody itd. Sens i wartość postu rośnie powoli jak miłość. Miłość do Jedynego Oblubieńca.
Gdy będzie zabrany, wtedy największym postem jest czekać na Niego, na Jego powrót. Nic mnie wtedy nie nakarmi.
Post od bliskości, gdy się kocha, wzbiera tęsknotą, pragnieniem, jak strumień po górskiej ulewie.
Na łożu mym nocą szukałam
umiłowanego mej duszy,
szukałam go, lecz nie znalazłam.
Wstanę, po mieście chodzić będę,
wśród ulic i placów,
szukać będę ukochanego mej duszy.
Szukałam go, lecz nie znalazłam. (PnP 3,1-2)
