Gdy zaś przyszedłby Syn Człowieka w chwale Swojej i wszyscy aniołowie z Nim, wtedy zasiądzie na tronie chwały Swojej. (Mt 25,31)

ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἄγγελοι μετʼ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ.

cum autem venerit Filius hominis in maiestate sua et omnes angeli cum eo tunc sedebit super sedem maiestatis suae.

Słowo θρόνος [thronos] pochodzi od czasownika θράω [thrao] – siadać. Jest synonimem władzy, oblicza, sądu. Tron Syna jest punktem odniesienia, uporządkowania całej duchowej przestrzeni. Stając przed Nim, natychmiast rozpoznaję, czy stoję po właściwej stronie. Oddzielone zostają we mnie miłosierdzie i obojętność, poświęcenie i własna wygoda, wzruszone serce i czubek własnego nosa. Dramat tego oddzielenia przebiega przez środek mojego życia. Miłość miłosierna nie lęka się tej odsłony. Raczej jest zdumiona: Kiedy Cię widziałam?