Rozsądził Jezus i powiedział mu: Jeśli ktoś kocha Mnie, Słowo Moje strzeże, i Ojciec Mój umiłuje to, i ku niemu przyjedziemy, i mieszkanie u niego uczynimy. (J 14,23)

ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἐάν τις ἀγαπᾷ με τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτὸν καὶ πρὸς αὐτὸν ⸀ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρʼ αὐτῷ ⸁ποιησόμεθα.

Słowo jedno, za wczoraj i dziś, to słowo – mieszkanie (gr. μονή mone). To mieszkanie pojawiło się jako obietnica w Domu Ojca (J 14, 2). Jednocześnie może ono być w sercu ucznia. Ostatecznie chodzi o więź, która sprawia, że jesteśmy w Jednym, a Jeden jest w nas. Wspólnota młodego Kościoła w Wieczerniku była w jedności, jak pisał św. Łukasz – ἦσαν πάντες ὁμοῦ ἐπὶ τὸ αὐτό – byli wszyscy razem na (to) samo.

Ta jedność z Trójcą Świętą dokonuje się w wymiarze Kościoła, w jego różnorodności powołań, ale też Jeden do jednego/jednej. Jeśli ktoś Głos Mój posłyszy i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze Mną.