Gdy to wymyślił, oto Anioł Pana we śnie ukazał się mu mówiąc: Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, małżonki twej: W Niej bowiem To (dziecko) poczęte jest z Ducha Świętego. (Mt 1,20)
ταῦτα δὲ αὐτοῦ ἐνθυμηθέντος ἰδοὺ ἄγγελος κυρίου κατʼ ὄναρ ἐφάνη αὐτῷ λέγων· Ἰωσὴφ υἱὸς Δαυίδ, μὴ φοβηθῇς παραλαβεῖν ⸀Μαρίαν τὴν γυναῖκά σου· τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ πνεύματός ἐστιν ἁγίου.
To nie zjawa, to nie majak senny. To nie mrzonka, ani autosugestia, która by rozwiązała wszelkie dylematy w głowie Józefa. To jednak prawdziwy Anioł Pana staje się widoczny, poznawalny, realnie obecny. A jednocześnie jest jak światło: wszytko dzięki niemu staje się widoczne.
Zresztą czasownik ten w swojej genealogii związany jest ze słowem ϕῶς fos – światło. Zatem noc Józefa staje się pełna Bożego światła. Oto pierwsze światło kontemplacji w całkowitym ubóstwie i posłuszeństwie. Sam by tego nie wymyślił.
