Wydała ona głośny okrzyk i powiedziała: Błogosławionaś Ty między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. (Łk 1,42)

Niewiasta – w języku hebrajskim אִשָּׁה (’iššāh) – termin ten zazwyczaj tłumaczony jest przez LXX γυνὴ i używany jest w Nowym Testamencie, dla przykładu w tekstach dzisiejszej Liturgii Słowa: Niewiasta (γυνὴ) obleczona w słońce… (Ap 12,1) i Błogosławiona jesteś między niewiastami (γυνὴ)…(Łk 1,42).

Po raz pierwszy w Biblii słowo to występuje w drugim rozdziale Księgi Rodzaju, w wersecie który mówi o stworzeniu kobiety (Rdz 2,22), ale to następny werset (w. 23) definiuje znaczenie tego słowa w relacji do אִישׁ (’iš), który oznacza mężczyznę. W wersecie tym zarówno ’iš jak i ’iššāh występują tylko raz i obydwa te słowa odnoszą się do słowa אָדָם – ´ādām, które nie jest imieniem własnym, lecz oznacza człowieka, istotę ludzką. Kiedy Bóg przyprowadza niewiastę do człowieka i ´ādām widzi po raz pierwszy niewiastę popada w zachwyt i mówi: ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała! – zdając sobie sprawę z tego, że ma przed sobą drugiego człowieka, kogoś tej samej, co on natury, ale także z różnicy płci, jaka ich cechuje, a więc z jego własnej płci, z faktu bycia mężczyzną mówi: ta będzie się zwała niewiastą (’iššāh), bo ta z mężczyzny (’iš) została wzięta. Interesującym jest fakt, że autor Rdz 2 nie używa terminów, którymi posługuje się autor pierwszego opisu stworzenia w Rdz 1, 27, mężczyzna (zkr) i kobieta (nqbh), które oznaczają tylko płeć, ale ’iš i ’iššāh, słowa, które oznaczają również męża i żonę i wskazują na wzajemną relację, jaka zachodzi pomiędzy tymi dwiema istotami ludzkimi. Chodzi o tę jedyną i osobową relację, jaka zachodzi pomiędzy „ja” i „ty”.

W Biblii możemy zauważyć niektóre teksty, w których te dwa słowa, ’iš i ’iššāh w znaczeniu mąż i żona, występują użyte jako metafora relacji pomiędzy Bogiem i Jego ludem (Oz 2, 4). Metaforę tę używa przede wszystkim prorok Ozeasz, ale odwołują się do niej także inni prorocy: Iz 50, 1; Jer 2, 2 czy Ez 16; 23.