On zaś znał był myśli ich, powiedział zaś mężczyźnie uschłą mającemu rękę: Podnieś się i stań w środku: i powstawszy stanął. (Łk 6,8)
αὐτὸς δὲ ᾔδει τοὺς διαλογισμοὺς αὐτῶν, εἶπεν δὲ τῷ ἀνδρὶ τῷ ξηρὰν ἔχοντι τὴν χεῖρα· ἔγειρε καὶ στῆθι εἰς τὸ μέσον· καὶ ἀναστὰς ἔστη.
Gdy “z bliska” posłuchamy strony zwrotnej – podnieś się, możemy być zaskoczeni. Jak można samego siebie podnieść? Ale tak jest to w naszym polskim języku. Jednak w grece jest inaczej. To Jezus mocą Swojego, Boskiego Słowa podnosi tego człowieka. Nawiasem mówiąc, jego choroba rzuciła go w niemoc, w bezsilność, w kompleksy. Kiedy choruje jeden członek, to cierpi całe ciało. Gdy zaś Bóg uzdrawia palec, to uzdrawia całego człowieka. Dlatego Pan Jezus przywraca go do wspólnoty, do odwagi, do życia: obudź się, podnieś i stań o własnych siłach.
Słowo Boże dziś na nowo wzywa i daje siłę, by zmierzyć się z niemocą, by spojrzeć z odwagą prosto w oczy moim obawom, lękom, mojej inercji. To, co uschło, odzyskuje pasję życia, działania. Ręce mogą znów pracować, przytulać, błogosławić.
