Stwarzasz je, gdy ślesz swego Ducha i odnawiasz oblicze ziemi. (Ps 104,30)
תְּשַׁלַּ֣ח ר֭וּחֲךָ יִבָּרֵא֑וּן וּ֝תְחַדֵּ֗שׁ פְּנֵ֣י אֲדָמָֽה
Emittes spiritum tuum, et creabuntur, et renovabis faciem terrae.
Duch (רוּחַ rûaḥ) – jest rzeczownikiem odczasownikowym, oznaczającym czynność „dmuchania”, czy też „tchnienia” wiatru. W konsekwencji może znaczyć podmuch lub oddech, jako oznakę życia i siły życia: ktoś może oddychać, może też odetchnąć, to znaczy doznać ulgi. W Starym i Nowym Testamencie jest to ważny termin pod kątem teologicznym, który w różnych tekstach i epokach jest używany w różny sposób. Ducha nie można dotknąć, można „usłyszeć Jego głos” lub „odczuć Jego obecność”, ale nie wiadomo „skąd przychodzi i dokąd idzie” (J 3,8). Zawsze działa poprzez jakąś osobę, biorąc ją w posiadanie i przemieniając ją. Rûaḥ może być także wyrazem świadomości człowieka, która czasami zostaje opanowana przez siłę zewnętrzną.
W Starym Testamencie Duch Boży nie jest jeszcze objawiony jako osoba, ale jako siła Boga, która zdolna jest przemienić osobę i uzdolnić ją do czynienia rzeczy niezwykłych. Celem Jego działania jest utwierdzenie ludu izraelskiego w jego powołaniu, aby mógł stawać się sługą i partnerem w relacji z Bogiem. W ST istnieje również idea powszechnego wylania ducha prorockiego, która prawdopodobnie wypływa z mów proroka Jeremiasza o Nowym Przymierzu (Jer 31,31-34). Będzie ono opierało się na poznaniu YHWH i na posłuszeństwie: „Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercu. Będę im Bogiem, oni zaś będą Mi narodem” (w. 33). Podobnie mówi prorok Ezechiel: „Dam im jedno serce i wniosę nowego ducha do ich wnętrza. Z ciała ich usunę serce kamienne, a dam im serce z ciała” (Ez 11,19).
