Gdy Jezus to usłyszał, powiedział im: Nie potrzebują zdrowi lekarza, lecz ci, co się źle mają; nie przyszedłem wzywać do odczuwania żalu sprawiedliwych, lecz grzeszników. (Mk 2,17)
καὶ ἀκούσας ὁ Ἰησοῦς λέγει αὐτοῖς ὅτι Οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ ἀλλʼ οἱ κακῶς ἔχοντες· οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους ἀλλὰ ἁμαρτωλούς εις μετανοιαν.
Hoc audito Iesus ait illis: Non necesse habent sani medico, sed qui male habent: non enim veni vocare iustos, sed peccatores.
Żal.
Jaka szkoda – mówimy.
Szkoda,
że mnie tam nie było,
że się nie uczyło,
drugiego się zbyło,
że się nie kochało,
że tak się nie stało,
że się mi nie chciało,
z szans nie skorzystało,
że się zapomniało
i nie przypomniało,
że się nie milczało
i nie powiedziało,
że się nie wstało,
że było za dużo,
a nie raz za mało,
że się nie zrobiło
I że się nie było.
Żal i szkoda
to nasza uroda.
Jest żal ku radości,
gdyś wolny o złości.
Żal ku przemianie,
po Twej zachęcie, Panie.
