Wtedy twoje światło wzejdzie jak zorza i szybko rozkwitnie twe zdrowie. Sprawiedliwość twoja poprzedzać cię będzie, chwała Pańska iść będzie za tobą. (Iz 58,8)

אָ֣ז יִבָּקַ֤ע כַּשַּׁ֨חַר֙ אוֹרֶ֔ךָ וַאֲרֻכָתְךָ֖ מְהֵרָ֣ה תִצְמָ֑ח וְהָלַ֤ךְ לְפָנֶ֨יךָ֙ צִדְקֶ֔ךָ כְּבֹ֥וד יְהוָ֖ה יַאַסְפֶֽךָ

Tunc erumpet quasi mane lumen tuum, et sanitas tua citius orietur, et anteibit faciem tuam iustitia tua, et gloria Domini colliget te.

Chwała (כָּבוֹד kāḇôḏ), w języku hebrajskim pochodzi od rdzenia kbd, który w sensie fizycznym znaczy „ciężar”, w sensie przenośnym zaś „wagę czy ważność”, „znaczenie”, „sławę”, „dumę”, „wspaniałość”, a w sensie duchowym „cześć” i „chwałę”. Warto zauważyć, że od rdzenia kbd pochodzi rzeczownik kābēd („wątroba”). Wątroba wraz z sercem były uważane za najważniejsze organy ciała. W przekładzie na grecki, LXX używa koherentnie słowa „δόξα” czyli „chwała”. W Starym Testamencie oprócz powyższych znaczeń można zauważyć jeszcze użycie słowa כָּבוֹד (kāḇôḏ) w sensie „potęgi i władzy”.

W pierwszym czytaniu dzisiejszych czytań niedzielnych (Iz 58,7-10), prorok zachęca nas do dyspozycyjności dla innych: „dziel swój chleb z głodnym, do domu wprowadź biednych tułaczy, nagiego, którego zobaczysz, ubierz i nie odwracaj się od współziomków”. Jaki związek ma słowo כָּבוֹד (kāḇôḏ) – „znaczenie i chwała” z tą zachętą? Ogromny, ponieważ „znaczenie i chwała” są według proroka Izajasza efektem takiej dyspozycyjności dla drugich: „Wtedy twoje światło wzejdzie jak zorza i szybko rozkwitnie twe zdrowie. Sprawiedliwość twoja poprzedzać cię będzie i chwała כָּבוֹד (kāḇôḏ) Pańska iść będzie za tobą”. Zauważmy jednak drobny szczegół, że prorok mówi o naszym „świetle”, „zdrowiu” i „sprawiedliwości”, ale chwała, która za nami idzie nie jest nasza – to chwała Pana. Jeśli Jego chwała idzie za nami to znaczy, że my ją wprowadzamy w świat. My naśladujemy Boga w Jego hojności, a Jego chwała nas strzeże…, bo idzie w ślad za nami.

W dzisiejszej Ewangelii (Mt 5,13-16), natomiast, greckie słowo „δόξα” użyte jest w formie czasownikowej, a więc „chwalić” (δοξάζω). Mateusz mówi, żeby nasze światło tak świeciło przed ludźmi, aby widząc nasze dobre czyny „chwalili Ojca, który jest w niebie”.