Ale lud pragnął tam wody i dlatego szemrał przeciw Mojżeszowi i mówił: Czy po to wyprowadziłeś nas z Egiptu, aby nas, nasze dzieci i nasze bydło wydać na śmierć z pragnienia? (Wj 17,3)
וַיִּצְמָ֨א שָׁ֤ם הָעָם֙ לַמַּ֔יִם וַיָּ֥לֶן הָעָ֖ם עַל־מֹשֶׁ֑ה וַיֹּ֗אמֶר לָ֤מָּה זֶּה֙ הֶעֱלִיתָ֣נוּ מִמִּצְרַ֔יִם לְהָמִ֥ית אֹתִ֛י וְאֶת־בָּנַ֥י וְאֶת־מִקְנַ֖י בַּצָּמָֽא׃
Sitivit ergo ibi populus præ aquæ penuria, et murmuravit contra Moysen, dicens: Cur fecisti nos exire de Ægypto, ut occideres nos, et liberos nostros, ac iumenta siti?
Woda (מַיִם mayim) jest to rzeczownik bardzo rozpowszechniony w świecie semickim, który ma formę liczby podwójnej -ayim, ale występuje zawsze w liczbie mnogiej, a może znaczyć także pojedynczą (plurale tantum). W przyrodzie woda znajduje się w morzu, w źródle, w rzece, czy w studni. Biblia często opowiada o studni jako miejscu, do którego kobiety chodziły zaczerpnąć wody. Szczególne znaczenie miały studnie wykopane na terenach suchych. Były przystanią dla podróżnych i miejscem spotkań dla mieszkańców pobliskich miejscowości, które często miały słowo studnia w nazwie własnej. W Izraelu מַיִם (mayim), woda, jest uważana za synonim życia i Stary Testament uznaje jej życiodajne znaczenie we wszystkich obszarach egzystencji. Język grecki tłumaczy hebrajskie מַיִם (mayim) słowem ὕδωρ.
Dzisiejsze pierwsze czytanie (Wj 17,3-7) mówi o dwóch oazach na pustyni, związanych z buntem Izraela przeciw Bogu. Stąd ich nazwa Massa i Meriba, co znaczy „kłótnia”. Kiedy wyzwolony z niewoli egipskiej lud, po przejściu suchą nogą wód Morza Czerwonego, wędrując po pustyni, zaczął odczuwać pragnienie, zaczął też szemrać i zbuntował się przeciw Mojżeszowi, czyli przeciw YHWH: “Czy po to wyprowadziłeś nas z Egiptu, aby nas, nasze dzieci i nasze bydło wydać na śmierć z pragnienia?” (Wj 17,3). Mojżesz, idąc za wskazówką YHWH, zdołał wydobyć wodę ze skały i ocalić Izrael od śmierci z pragnienia. W pustynnych skalnych zagłębieniach często tworzyły się naturalne zbiorniki wody deszczowej, ale podobnie jak przy kopaniu studni trzeba wiedzieć, gdzie kopać, żeby znaleźć źródło wody, tak i tutaj trzeba wiedzieć, gdzie uderzyć, żeby znaleźć tę naturalną cysternę. W biblijnym opowiadaniu to Bóg wskazał Mojżeszowi miejsce, gdzie kryła się woda. Szukanie wody na pustyni jest szukaniem życia, a znalezienie jej ocaleniem od śmierci i dlatego jest znakiem zbawczego działania Boga.
W Ewangelii św. Jana (J 4,5-42) czytamy dzisiaj o Jezusie, który spragniony zatrzymuje się przy studni, a nie mając czym zaczerpnąć wody poprosił kobietę, Samarytankę z pobliskiej miejscowości, czy mogłaby dać mu się napić. W ten sposób Jezus i Samarytanka wchodzą w polemiczną dyskusję, która od prostej prośby Jezusa prowadzi do odkrycia przez Samarytankę w Jezusie zapowiedzianego Mesjasza, który może dać jej „wody żywej” (ὕδωρ ζῶν, w.10), tej której ona tak naprawdę pragnie, a która jest symbolem żywej i nierozerwalnej relacji z kochającym Bogiem. Żeby jednak móc zaczerpnąć „wody żywej” trzeba najpierw odkryć gdzie jest jej Źródło.
