Dawid tymczasem wstępował na Górę Oliwną. Wchodził na nią, płacząc i z nakrytą głową. Szedł boso. Również wszyscy ludzie, którzy mu towarzyszyli, nakryli swe głowy i wstępując na górę, płakali. (2Sm 15,30)
וְדָוִ֡ד עֹלֶה֩ בְמַעֲלֵ֨ה הַזֵּיתִ֜ים עֹלֶ֣ה וּבוֹכֶ֗ה וְרֹ֥אשׁ לוֹ֙ חָפ֔וּי וְה֖וּא הֹלֵ֣ךְ יָחֵ֑ף וְכָל־הָעָ֣ם אֲשֶׁר־אִתֹּ֗ו חָפוּ֙ אִ֣ישׁ רֹאשֹׁ֔ו וְעָל֥וּ עָלֹ֖ה וּבָכֹֽה׃
porro David ascendebat Clivum olivarum, scandens et flens, nudis pedibus incedens, et operto capite, sed et omnis populus, qui erat cum eo, operto capite ascendebat plorans.
O czym świadczą łzy Dawida? Z jakiego powodu płacze? Łzy nie są jednoznaczne, choć są prawdziwe. Król płacze nad strapieniem, które przyszło od własnego syna. Ileż ojców, a szczególnie matek, płacze nad swoimi dziećmi. Dawid opłakuje kolejną stratę i chodzi w pokorze przed Panem. Stracił pierwszego syna, zrodzonego z Batszeby. Teraz „stracił” Absaloma. Płacz Dawida na Górze Oliwnej przypomina jeszcze inne łzy – łzy Pana Jezusa, który płakał nad Jerozolimą, która nie rozpoznała czasu nawiedzenia. Łzy pozostaną w naszych oczach jako znak żalu, bólu, wzruszenia, szczęścia. Są bardzo pojemne, choć takie małe.
