I gdy uznali daną mi łaskę: Jakub, i Kefas, i Jan, ci uznawani za filary, podali mnie i Barnabie dłonie, znak wspólnoty, abyśmy my [szli] do pogan, a oni do obrzezanych. (Ga 2,9)
καὶ γνόντες τὴν χάριν τὴν δοθεῖσάν μοι, Ἰάκωβος καὶ Κηφᾶς καὶ Ἰωάννης, οἱ δοκοῦντες στῦλοι εἶναι, δεξιὰς ἔδωκαν ἐμοὶ καὶ Βαρναβᾷ κοινωνίας, ἵνα ἡμεῖς εἰς τὰ ἔθνη, αὐτοὶ δὲ εἰς τὴν περιτομήν·
et cum cognovissent gratiam quae data est mihi Iacobus et Cephas et Iohannes qui videbantur columnae esse dextras dederunt mihi et Barnabae societatis ut nos in gentes ipsi autem in circumcisionem.
Jest to o tyle ważne świadectwo ze strony św. Pawła, że pisze o Szymonie Piotrze jako o Kefasie, a nie Petrosie. W dyskusji z ludźmi nie uznającymi prymatu Piotrowego warto przypominać te fragmenty, gdzie Szymon jest nazywany Kefasem, bo Petrosa można tłumaczyć jako skałę bądź mały kamień, a kefas to wielka góra, na której Jezus zbudował Kościół.
