Dlatego czuwajcie, pamiętając, że przez trzy lata w dzień i w nocy nie przestawałem ze łzami upominać każdego z was. (Dz 20,31)
διὸ γρηγορεῖτε, μνημονεύοντες ὅτι τριετίαν νύκτα καὶ ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον.
propter quod vigilate memoria retinentes quoniam per triennium nocte et die non cessavi cum lacrimis monens unumquemque vestrum
Upominanie może się nam kojarzyć z jakąś formą karcenia. Jednak język grecki ukazuje już w samej konstrukcji słowa νουθετέω celowość podjętego działania. Składa się ono bowiem z dwóch wyrazów: νοῦς (umysł) oraz τίθημι (wkładać/umieszczać). Zatem święty Paweł podkreśla, że to, co mówił, nie jest rzeczywistością, którą można lekceważyć, lecz niezwykle istotną. Dzięki Duchowi Świętemu i dostępnej nam Biblii my także możemy pozwalać Bogu, by w naszych umysłach umieszczał swoje słowa. One mają nas doprowadzić do Słowa, które zbawia.
