Uprzykrzali im życie uciążliwą pracą przy glinie i cegle oraz różnymi pracami na polu. Do tych wszystkich prac przymuszano ich bezwzględnie. (Wj 1,14)
וַיְמָרְרוּ אֶת־חַיֵּיהֶם בַּעֲבֹדָה קָשָׁה בְּחֹמֶר וּבִלְבֵנִים וּבְכָל־עֲבֹדָה בַּשָּׂדֶה אֵת כָּל־עֲבֹדָתָם אֲשֶׁר־עָבְדוּ בָהֶם בְּפָרֶךְ׃
atque ad amaritudinem perducebant vitam eorum operibus duris luti, et lateris, omnique famulatu, quo in terræ operibus premebantur.
καὶ κατωδύνων αὐτῶν τὴν ζωὴν ἐν τοῖς ἔργοις τοῖς σκληροῖς, τῷ πηλῷ καὶ τῇ πλινθείᾳ καὶ πᾶσι τοῖς ἔργοις τοῖς ἐν τοῖς πεδίοις, κατὰ πάντα τὰ ἔργα, ὧν κατεδουλοῦντο αὐτοὺς μετὰ βίας.
W świecie produkcji zawsze dochodzi do momentu, gdy rynkiem zaczyna rządzić wydajność. Praca staje się wtedy nieludzka. Taśma produkcyjna przyśpiesza. Tak było w Egipcie. Miało być coraz więcej cegieł, bez względu na możliwości, siły. Z jednej strony cegła była efektem ludzkiej kreatywności, lecz teraz produkcja stała się przekleństwem. Miasta egipskie zbudowano kosztem ludzkiej godności, życia, niewolniczej pracy.
Ile korporacji, biznesowych projektów uwięziło ludzką pracę w nadwymiarowych godzinach, w niesprawiedliwości, ile obcięło skrzydła twórczości, tylko dlatego, że ktoś pomylił wydajność z płodnością.
Hebrajskie słowo לְבֵנָה {leḇênâ] oznacza suszoną na słońcu lub wypalaną w piecu cegłę. W kontekście biblijnym odnosi się do ludzkiej pychy, ucisku i fałszywego uwielbienia, daremności polegania na ludzkich działaniach zamiast na Panu Bogu. Wskazuje na wyższość duchowej świątyni zbudowanej przez Chrystusa na żywych kamieniach, które sam wybrał. Słowo pochodzi od czasownika לָבַן [lāḇan] o znaczeniu wytwarzać cegły /oczyszczać. Greckim odpowiednikiem tego słowa jest πλίνθος [plínthos].