Jeśli zaś palcem Bożym [Ja] wyrzucam demony, zatem przyszło na was Królestwo Boga. (Łk 11,20)
εἰ δὲ ἐν δακτύλῳ θεοῦ [ἐγὼ] ἐκβάλλω τὰ δαιμόνια, ἄρα ἔφθασεν ἐφʼ ὑμᾶς ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ.
porro si in digito Dei eicio daemonia profecto praevenit in vos regnum Dei.
Wybrane słowo δάκτυλος prawdopodobnie pochodzi od δἐκα – deka (liczebnik główny), zatem “palec” to “jeden z dziesięciu”. Dlatego też pierścień na palec nazywa się δακτύλιος – daktylios (zob. Łk 15,22). Po łacinie palec to digitus, stąd pochodzi cały świat digitalizacji w nawiązaniu do systemu dwójkowego – zero i jeden. Hebrajski palec to אֶצְבַּע – eṣḇa, palec u dłoni w sensie chwytania.
Moc Boża przejawia się w ramieniu, rękach, by skupić się w jednym palcu. Dla nas bywa, że jeden palec jest wymówką, czasem nim grozimy, uzurpując sobie władzę, piszemy po wodzie. Tymczasem Palec Boży dotyka, uzdrawiając nasze uszy (zdolność słuchania), pisze miłosierdzie po sercu, robi w nim porządki. W nim skupia się Moc Ducha Świętego. Powszechnie o was wiadomo, żeście listem Chrystusowym dzięki naszemu posługiwaniu, listem napisanym nie atramentem, lecz Duchem Boga żywego; nie na kamiennych tablicach, lecz na żywych tablicach serc (2Kor 3,3).
